Op het einde van augustus 2017 bracht ik 10 dagen door in het Sarek gebergte en Sarek National Park in Zweeds Lapland. Het valt moeillijk met woorden te omvatten hoe het voelde om (bijna) helemaal alleen 10 dagen in deze wildernis te verblijven. Lapland is een verslaving voor mij. Ik ga er keer op keer weer naartoe. Dit was mijn 4de trip op nog geen 2 jaar tijd. Het is de eenzaamheid en de open vlaktes de mij steeds doen terugkeren. Ik verlang naar de frisse lucht en de pure, rauwe natuur. En natuurlijk het Noorderlicht. Sarek heeft echt alles te bieden voor de echte avonturier. Ze noemen het de laatste Europese wildernis. Zo ver zou ik nu niet gaan maar het is wel nog steeds een gebied dat vrij wild en ongerept is. Ik hoop dat dit verslag kan helpen bij je planning voor een hike in Sarek of je op zen minst inspireren om erop uit te trekken!

Hoe geraak ik in Sarek?

Er zijn een paar opties om in Sarek National park te geraken. Gällivare en Kiruna zijn de steden die het kortste bij Sarek liggen. Vanuit Kiruna moet je zowiezo nog naar Gällivare met de bus of de trein. Gällivare kan je bereiken met het vliegtuig vanuit Stockholm met Nextjet Airlines. De trein van Stockholm naar Narvik stopt ook in Gällivare en Kiruna.

Vanuit Gällivare kan je met de bus naar de volgende entry points gaan en vandaar kan je je hike beginnen.

Kebnats

Vanuit Kebnats neem je de ferry over het meer tot aan de Saltoloukta STF berghut. Dit duurt ongeveer 15 minuten. De bus sluit onmiddellijk aan op de ferry in beide richtingen.

Vanuit Saltoloukta wandel je ongeveer 2 dagen over de Kungsleden. Je moet het Sitojaure meer (hier is ook een STF hut) oversteken naar Svijnne. Dit kan met de speedboat of door zelf te roeien. Het meer is ongeveer 5 km breed. Er zijn 3 boten voorzien waarvan er steeds 2 aan 1 kant moeten staan. Het kan dus zijn dat je het meer 3 keer over moet . Met slecht weer kan dit zeer vermoeiend zijn. Ik raad dus aan om gewoon te wachten op de speedboat. Het kan zijn dat je lang moet wachten maar neem dan gewoon de tijd om wat te chillen bij het meer.

Net voor je Aktse bereikt kan je Kungsleden verlaten via de iconische Skierfe klif. Als je je tentje opzet op het plateau onder Skierfe kan je de klif in alle vroegte beklimmen om de zonsopgang boven de Rapadalen te bewonderen als het weer meezit. De moeite!

Vietas / Stora Sjöfalet

Dit is niet de beste optie omdat je zowiezo de boot moet nemen naar Saltoluokta. Het duurt alleen wat langer van hier.

Suorva Dam

Dit is een zeer moeillijke optie om Sarek te bereiken maar als je van een uitdaging houdt is het een aanrader! Ik ben via Suorva naar Sarek gegaan en de eerste twee dagen zijn een ware strijd met bomen, struiken, rotsen en moeras. En muggen!

De bus dropt je af op de parking bij de ingangspoort van de dam. Je kan de deur in het hek opendoen. Volg dan gewoon de hoofdweg die onder de dam loopt en over de heuvel aan de overkant. Deze is ongeveer 3 km lang. Eens aan de overkant sla je links af en volg je de gravelweg langs het meer tot aan het einde van de rendierweide. Hier zie je een klein paadje net langs het hek lopen. Hier begint de strijd! Na ongeveer 2 dagen wandelen bereik je de brug in Guhkesvagge en zet je je eerste stappen in Sarek National Park

Ritsem

Helemaal op het einde van de weg bereik je Ritsem. Van hieruit neem je de boot over het meer en wandel je 1 tot 2 dagen over de Padjalanteleden vooral je linksaf slaat richting Sarek.

Kvikkjokk

Als je Sarek vanuit het zuiden wil benaderen dan wandel je 2 dagen over de Kungsleden tot in Aktse. Je kan ook op eenderwelk moment kiezen om het pad te verlaten en al vroeger de doorsteek naar Sarek te maken.

Handige websites:

Bus time tables 

Train tickets

Sarek boat time tables

Mijn tijd in het Sarek gebergte.

Ik was een beetje zenuwachtig om aan mijn tocht te beginnen. Tijdens mijn voorbereiding en research in de aanloop naar Sarek las ik veel verhalen over zware weersomstandigheden en moeillijk begaanbaar terrein. Ik probeerde mij zo goed mogelijk voor te bereiden en koos een route die haalbaar zou moeten zijn in 9-10 dagen. Ik ben een ervaren hiker en heb al heel wat zware hikes gedaan in mijn leven maar dit beloofde toch een ander verhaal te worden. In een van mijn volgende blogposts zal ik meer in detail gaan over hoe deze trip tot stand kwam, over voedselplanning en het materiaal dat ik gebruikt heb. Maar nu gaat het over mijn ervaring en de tijd die ik doorbracht in het Sarek gebergte.

Dag 1: De strijd van Suorva

Suorva – Njavvejagasj (9.5 km)

Ik had een zenuwachtig gevoel in mijn buik tijdens de busrit van Gällivare naar de Suorva dam. De rit duurt ongeveer 3 uur waarvan je 1 uur aan de Stora Sjofallet mountain hut moet wachten vooraleer de bus weer vertrekt. Van hieruit is het nog een kort ritje van 15 minuten tot aan de dam. De bus zette mij af op de parking voor de ingang. Het avontuur ging beginnen. Het was 16h30 en het weer was niet echt fantastisch. Bewolkt en winderig. Nadat ik mijn rugzak afgesteld had opende ik de kleine deur in het hek dat de ingang van de dam afsloot. Er heerste een gevoel van verwachting en opwinding maar ook een beetje angst. Je weet nooit wat de natuur voor je in petto heeft. Ik zette voet in onbekend terrein. De echte wildernis.

Het oversteken van de dam duurde niet zo lang. Ik volgde de 3 kilometer lange weg onder de dam en over de heuvel tot aan de overkant. Hier kom je een paar huisjes tegen en een rendierweide. Ik sloeg linsaf en volgde de gravelweg tot aan het einde van de rendierweide waar er rechts een klein paadje langs het hek omhoog gaat. Hier begon de strijd. In het begin valt het nog goed mee maar als je het brugje overgestoken bent verdwijnt het pad helemaal. Het terrein was zwaar. Boomstammen en boomwortels, rotsen, moeras en struiken. Ik moest meerdere malen rechtsomkeer maken omdat ik niet verder kon. Gelukkig had ik veel energie desondanks mijn 28 kg zware rugzak. Na een drietal uur ploeteren begon het pad eindelijk weer zichtbaar te worden. Ik klom boven de boomgrens uit en toen ik de Njavvejagasj rivier bereikte die vanuit Vuosskelvage naar beneden stroomt besloot ik om een einde te maken aan de eerste dag. Het begon een klein beetje te regenen dus ik zette snel mijn tent recht, maakt wat om te eten en kroop mijn warme slaapzak in. Heerlijk om weer het geluid van de regen te horen op mijn tentzeil. Heerlijk geslapen!

Day 2: Rotsen en moeras

Njavvejagasj Rivier – Guhkesvage brug (15.8 km)

Wakker worden met de opkomende zon is een van de beste manieren om aan je dag te beginnen. Het was gestopt met regenen dus ik kon mijn tijd nemen om te ontbijten en mij voor te bereiden op wat ging komen. Mijn rugzak was nog zwaar en ik had vele horrorverhalen gelezen over de rotsen, het moeras en de riviercrossings die mij te wachten stonden. Na 10 minuten wandelen bereikte ik de oversteek van de Njavvejagasj rivier. Om de een of andere reden kiest iedereen ongeveer dezelfde plaats om de rivier over te steken. Alle paadjes leiden naar dezelfde plek. Ik was een beetje geintimideerd door de river omdat ik nog nooit zo een oversteek gedaan had. Nadat ik mijn waadschoenen had aangetrokken waagde ik het erop. Met knikkende knieën en mijn hart in mijn keel. Het water was ijskoud maar mijn neopreen sokken hielde mijn voeten verbazend warm. Het was ook dieper dan ik dacht en ik kreeg een beetje schrik en besloot terug te keren. De tweede poging was beter! Het water kwam tot net over mijn knieën. Ik besloot om het erop te wagen en na enkele stappen stond ik bijna aan de overkant. Opgelucht! Hier had ik het meeste schrik voor. Ik voelde de adrenaline en trots door mijn lijf razen!

Maar dit was niet het einde van deze dag! Het plan was om op zijn minst tot de Guhkesvagge brug te geraken. Ongeveer 15 km wandelen. Eens daar aangekomen zou ik kijken hoeveel energie ik nog over zou hebben om verder te gaan. Het zou een lange dag worden! Het pad was moeillijk te volgen en soms helemaal onvindbaar. Er waren veel rotsen en moerasgebieden. De riviercrossings waren ontelbaar maar waren niet echt moeillijk. Mijn voeten droog houden was onmogelijk omdat ik steeds uitgleed en in het moeras moest stappen. Gelukkig had ik mijn wandelstokken bij zodat ik mijn evenwicht beter kon houden en ook kon checken hoe diep het moeras voor mij was.

Hoe dichter je bij Guhkesvagge komt hoe duidelijker het pad wordt. Het was fantatisch om de eerste bergtoppen van Sarek te zien opdoemen in de verte. Ik kwam helemaal niemand tegen tijdens deze dag. Het laatste stukje tot aan de brug is vrij gemakkelijk om te volgen. Na 7 uur zwoegen stak ik eindelijk de brug over en zette mijn eerste stappen in het Sarek National Park. Ik was uitgeput!

Ik besloot om mijn tent op zetten aan de overkant van de brug. Het begon koud en winderig te worden. Ik nestelde mij in mijn slaapzak en vanuit mijn tent kon ik een prachtige zonsondergang aanschouwen. De wolken leken in brand te staan en bewogen snel over en rond de bergtoppen. Dat is meestal geen goed teken want dat kan een voorbode zijn van hevige wind. De volgende dag zou een strijd tegen de elementen zijn!

Day 3: De wind in mijn gezicht

Guhkesvage Brug – Bierekjavre – Pielastugan (14 km)

Toen ik mijn ogen de volgende ochtend opendeed hoorde ik de wind hoog in de bergen. Het was koud en ik kwam met een beetje tegenzin uit mijn warme slaapzak. Het was ook bewolkt. Het was cool om te zien hoe het waterniveau van de rivier gezakt was. Waar de avond voordien nog water stroomde was nu een klein zwart strand. Het beste moment om een rivier over te steken is in de ochtend omdat de gletsjers nog niet zijn blootgesteld aan de zon. Maar de woeste rivier in Guhkesvagge is bijna onmogelijk om over te steken omdat bijna alle water van de vallei erin terecht komt.

Het doel was om de hut in Pielastugan te bereiken aan de overkant van het Bierikjavre meer. Het pad was gemakkelijk om te volgen. Ik besloot om een hogere route te nemen en zo rond Vuonesjvarasj en Vuojneskajde te wandelen. Dit bleek een easy option te zijn en het uitzicht over de vallei en Guhkesvagge was adembenemend. De wolken en de zon zorgden voor een mooi schouwspel met de regen en ik begon eindelijk de connectie met natuur te voelen. Ik begon in wildernis mood te geraken. Dit gebeurd pas na een paar dagen. Daarom hou ik zo van meerdere dagen hikes ver weg van alles. Zo kan ik mij volledig onderdompelen in de natuur en alles goed mij tot door laten dringen. De wolken bewogen snel en ik zag dat het regende in de vallei van Bierikjavre. Tijd om mijn regenkledij aan te trekken en mijn tocht verder te zetten.

Vanaf dat moment blies de wind pal van voor. Het waaide niet verschrikkelijk hard maar het kostte wel veel moeite om er tegenin te beuken over de vele rotsten en rivieren die ik moest oversteken. De meeste riviercrossings waren vrij gemakkelijk maar ik had gehoord dat ze zeer moeillijk en uitdagend konden zijn in dit gebied als het hard regende omdat al het water erin terecht komt.

Het meer zag er prachtig uit en wanneer de zon door de wolken piepte toonde het zijn mooie blauwe gletsjerkleur. Hier kwam ik voor het eerste keer twee andere hikers tegen die de andere richting uitwandelden. Terwijl de wind in kracht toenam spartelde ik de laatste 2-3 kilometer tot aan Pielastugan. Ik hoopte mijn tent op te zetten aan de kant van de hut die beschermd was tegen de wind maar dat bleek niet mogelijk. In de verte zag ik zwarte wolken die langzaam dichterbij kwamen. Zwaar weer op komst!

De wind was ijskoud. Ik bereidde snel mijn eten en kroop in mijn slaapzak. Toen de eerste regenbuien tegen mijn tent sloegen wist ik dat het een lange nacht ging worden. Ik kon nauwelijks slapen omdat mijn tent zoveel lawaai maakte door de wind en de regen. Ik hoorde de wind aanzwellen hoog in de bergen en een paar seconden later met volle kracht tegen mijn tent beuken. Uiteindelijk ben ik dan toch in slaap gevallen. Toen ik wakker werd stak ik mijn hoofd even naar buiten en aanschouwde ik de meest apocalyptische zonsopgang die ik ooit gezien had. De bergen leken in brand te staan. Ongelooflijk! Pure en rauwe natuur. Deze momenten maken het volledig de moeite waard!

Day 4: Op en over Laddebakte

Pielastugan – Laddebakte – Skarkistugan (14 km)

De dag begon winderig en bewolkt met nog een klein buitje. Snel mijn tentje afbreken dus zodat ze tenminste iets of wat droog bleef en dan snel ontbijten. Maar het weer begon langzaam te veranderen en de zon kwam vanachter de wolken piepen. Ook de wind ging liggen terwijl ik mijn ontbijt naar binnen aan het spelen was. Ik kon het dus rustig aan doen. Het plan was om over Laddebakte te hiken en aan de overkant de Rapadalen vallei voor de eerste keer te mogen bewonderen. Maar de klim over Spokstenen om tot aan het Laddebakte plateau te geraken zag er vrij intimiderend uit op de kaart met de hoogtelijnen heel dicht op elkaar. Ik was voorbereid op een zware hike!

Bij mijn vertrek aan de Pielastugan probeerde ik een plaatsje te zoeken om de rivier over te steken. Maar dat bleek niet vanzelfsprekend. Ik moest de rivier 2.5 km volgen om dan aan de andere kant weer terug te wandelen richting Spokstenen. Gelukkig was de zon aanwezig en beloofde het een mooie dag te worden. Zeer welkom na zo een stormachtige nacht! Ik zat een beetje te laag in de vallei en kwam in een moerasig gebied terecht. Een tip is om gewoon vanboven op de bergkam te wandelen richting een grote rots in de verte. Van hieruit kan je het pad richting Spokstenen gemakkelijk volgen.

Na een paar kleine riviercrossings bereikte ik de klim naar Laddebakte. Het zag er verraderlijk uit! Van op afstand was het moeillijk om te zien waar het pad nu precies liep maar het was vrij duidelijk welke riching ik uit moest. Er was maar 1 optie. Links van mij ging de klif bijna recht omhoog en aan de rechterkant ging het zeer steil naar beneden. Er waren regelmatig losse stenen en wortels van struiken die ik moest passeren. Het was een serieuze uitdaging met mijn zware rugzak. Stapvoets ging ik vooruit en ik moest mijn best doen om niet uit te glijden of te struikelen. Het duurde toch even vooraleer ik aan de overkant van de klif was en aan het laatste stukje omhoog richting het Laddebakte plateau kon beginnen. De vergezichten waren adembenemend!  Er zijn gigantische gletsjers en watervallen te zien in en op de bergen aan overkant. De rivier stroomt ver beneden in het dal.

Het stukje op het plateau was echt mooi en rustig. De wind was volledig verdwenen en voor de eerste keer kon ik de warmte van de zon op mijn gezicht voelen. Tijd voor een lange lunchbreak en om wat uit rusten. Het gras en de bloemen glinsterden in de zon. Heerlijk!

Na een korte klim op het einde van het plateau doemde eindelijk de Rapadalen vallei op. Een prachtig zicht! Ik overwoog om mijn tent op de top neer te poten maar omdat er nog veel daglicht over was begon ik toch aan de afdaling naar Rapadalen om mijn kamp op te slaan langs de rivier. Deze afdaling is zonder problemen te doen als je aan de linkerkant van de rivier blijft. Ik zat iets te veel naar rechts waardoor ik in het lager gelegen gedeelte van de vallei mij een weg moest banen door hoge struiken en rotsen om de rivier over te steken.

Ik vond een perfecte kampeerspot net langs de rivier. De avond was heerlijk rustig. Geen zuchtje wind en een prachtige zonsondergang. Wat een verademing na de vorige nacht! Er was in de verste verte geen andere persoon te bespeuren. Ik nam een heel voorzichtige dip in de ijskoude rivier om mij te wassen en warmde mij daarna op aan een kampvuur. Voor zulke momenten doe ik het! Ik kon rustig genieten en alles over mij heen laten komen. Mijn connectie met Sarek werd sterker en sterker!

Day 5: Dwars door Rapadalen

Skarkistugan – Alep Spadnek (12.5 km)

Na een lekker ontbijt begon ik mijn hike door het pad te volgen door het bos. Het was een beetje modderig/zompig en ik moest mij regelmatig bukken om onder laaghangende takken door te kruipen. Geen al te groot probleem. Toen ik het pad kwijtraakte in een rotsachtig stuk zag ik twee hikers langs de rivier in het dal. Omdat het water vrij laag stond was het mogelijk om op het zand langs de rivier te wandelen. Ik besloot om mijn weg naar de rivier te banen om dit zelf ook te doen. Het was een kleine strijd van 5-10 minuten tussen rotsen, struiken en moeras maar achteraf was het een opluchting om over het zachte zand verder te gaan. Ik moest een paar rivieren oversteken maar dit vormde geen probleem omdat het ze zeer rustig stroomden. Maar ik kan mij inbeelden dat deze rivieren moeillijk te overbruggen zijn bij hevige regenval omdat het water bijna 15 cm boven mijn knieën kwam.

Uiteindelijk bereikte ik de Alep Vassjajagassj rivier. Hier verdween het pad in de wildernis. Ik kon kiezen om de hoger gelegen route te volgen of beneden in Rapadalen te blijven. Omdat ik iets van een leuke kampeerspot met een fantastische view gelezen had besloot ik om in de vallei te blijven. En het was zeker de moeite! Prachtig zicht hoog boven de rivier en lekker veel plaats om mijn tentje op te zetten en te koken.

In de verte hingen donkere, dreigende wolken en het leek alsof het elk moment hevig zou gaan regenen. Maar om de een of andere reden gebeurde dit niet. Zo kon ik genieten van een spectaculaire zonsondergang met vreemde wolkenformaties en prachtige kleuren. Naar goede gewoonte moest ik ’s nachts eventjes opstaan om te plassen en had ik het geluk om het noorderlicht vaag te zien glijden over de hemel. Leuke verrassing!

Day 6: Op naar Namasj

Alep Spadnek – Namasj (10 km)

De zesde dag was een verderzetting van mijn tocht door Rapadalen. Moeras en af toe moeilijke stukken met struiken en bomen die in de weg stonden. Het weer was fantastisch en na 5 km nam ik een lange break waar de Buovdajagasj rivier in Rahpaadno uitmondt. Een mooi stukje zwart strand met een langzaam stromend riviertje. Perfect om mij even te wassen en lekker naakt rond te lopen!

Het laatste stukje voor ik Namasj, de gigantische rots in het midden van Rapadalen, bereikte was een beetje moeilijker omdat ik het pad steeds kwijtraakte. Omdat de meeste mensen de hoger gelegen route boven de vallei volgen kwam ik de hele dag niemand tegen. Er is plaats om te kamperen waar het pad eindigt aan de voet van Namasj. Het was wat moeilijker om aan water te geraken omdat de oever van de rivier 75 cm tot 1 meter hoger lag. Maar na wat zoeken vond ik een plek om toch bij de rivier te geraken. Ik ging vroeg slapen omdat ik de volgende dag veel energie nodig zou hebben voor een helse beklimming!

Day 7: De toorn van Rapadalen. 

Namasj – Namasj Top (4 km heen en terug)

Namasj – Skierfe Saddle (6 km)

Ik stond vrij vroeg op omdat ik naar de top van Namasj wou wandelen om een beter zicht te hebben over de Rapadalen vallei. De hike naar de top is totaal niet moeillijk en het uitzicht is adembenemend mooi! 360 graden zicht over de vallei met Skierfe recht voor je en de bergtoppen in het hart van Sarek achter je!

Maar de grootste missie van de dag was om mij een weg te banen naar het plateau onder de Skierfe. Er was eigenlijk geen pad te vinden en ik moest mij doorheen moeras, soms tot aan mijn knieën, en struiken en bomen slepen. Om iets of wat richting te vinden moet je zorgen dat je rond de voet van Namasj wandelt om zo aan de andere kant aan groot grasveld en moeras uit te komen Hier is de enige optie eigenlijk om naar het oosten verder rond de voet van Namasj en in de richting van Aktse te wandelen. Volg de contour van het grasveld en na een tijdje draai je richting de berg die je in de verte ziet. Er is een waterval te zien hoog in de verte. Dit is waar je naar moet richten. Maar verwacht je aan moeilijk terrein. Moerassen, kleine riviertjes, rotsen, bomen en struiken. Het was een heuse strijd en soms was het best wel steil.

Het duurde een eeuwigheid om de boomgrens te bereiken waar ik eindelijk naar het oosten kon afslaan om  zo op de top en bij de Tjasskavarasj rivier te belanden. Omdat ik totaal uitgeput was besloot ik dat het mooi geweest was en zette ik mijn tentje recht. Het was een zeer rustige avond met een van de meest indrukwekkende zonsondergangen die ik ooit gezien had. De volle maan kwam op achter Skierfe en aan de andere kant zakte de zon onder horizon. Het leek alsof ik op een andere planeet zat met het uitzicht over Rapadalen en Namasj terwijl de zon onderging en de maan opkwam.

De nacht was ijskoud en ik lag vaak te rillen omdat mijn slaapzak een beetje nat geworden was door condensatie. Er was een kleine aurora show rond 02:00 en toen ik even buitenging zag ik dat er ijs op mijn tent stond. Koud dus! Toen het licht begon te worden stond ik onmiddellijk op om naar de top van Skierffe te wandelen in de hoop om het weer warm te krijgen.

Day 8: Op en rond Skierfe

Skierfe Saddle – Skierfe top (5.6 km heen en terug)

Skierfe Saddle – Rond Bassoajve – Aktse (10.75 km)

De hike naar de top van Skierfe is vanzelfsprekend. Gewoon richting de top wandelen en het wijst zich vanzelf uit. Ik deed er heen en terug ongeveer 2 uur over. Het weer zat volledig mee. Prachtig blauwe hemel en een mooie view over Rapadalen. In de verte kon ik de bergen van Sarek zien liggen waar ik een paar dagen eerder nog een storm over mij heen kreeg.

Omdat de zon heerlijk scheen nam ik de tijd om mijn kamp af te breken. Zo konden mijn slaapzak en hiking boots drogen en kon ik wat genieten van de welgekomen warmte. Het voelde aan als een mooie lentedag bij ons. Het doel van de dag was om tot Aktse beneden in de vallei te wandelen. Omdat het zo een mooie dag was besloot ik om de lange route rond Bassoajve te nemen. Het was een rustige wandeling in shirt en short waar ik de tijd nam om foto’s te nemen en te genieten van de natuur en de honderden rendieren die er rondliepen. Het pad was gemakkelijk te volgen met maar een paar rotssecties maar niets ontzettend moeilijk om te overbruggen. Na 8 dagen in Sarek begon ik het terrein beter te herkennen en wist ik waar ik wel en niet moest zijn.

De afdaling naar Aktse was vanzelfsprekend. Toen ik eindelijk op de Kungsleden terecht kwam waren er plots veel meer andere hikers. Wat een verschil! Terug in de realitieit! Op weg naar beneden kwam ik 2 Oostenrijkse hikers tegen die ook uit Sarek kwamen en we zetten ons tentje op in de buurt van het meer bij Aktse. Na een ijskoude dip in het meer hadden we een heerlijk avondmaal en deelden we onze verhalen en ervaringen van in Sarek met Skierfe op de achtergrond. Het was een ijskoude nacht met rond middernacht een mooie aurora aan de hemel.

Day 9: Svijnne

Aktse – Svijnne (9.4 km)

Sitojaure – Autsutvagge shelter (11 km)

Van nu af aan was het plan om zo snel en aangenaam mogelijk in Saltoluokta te geraken omdat ik daar de boot en de bus terug naar Gällivare ging nemen. Eerst over de berg achter Akte richting Sitojaure waar we moesten wachten op de speedboat over het meer. Je voelde dat de herfst in aantocht was. De wind werd veel kouder en de eerste herfstkleuren kwamen tevoorschijn. Dit gaat zo snel in dit deel van de wereld. Op een paar dagen tijd staat alles rood, geel en goud!

Rond de middag bereikten we Svijnne aan de oever van Sitojaure. Helaas moesten we tot 8 PM wachten op de boot. Dit kwam omdat het laagseizoen was. Normaal zijn er twee runs om 9 AM en om 5 PM. Maar nu was het enkel op aanvraag. Maar het was best wel aangenaam om wat uit te rusten in Svijnne en wat te socializen met de andere hikers.

Toen we de overkant bereikt hadden wandelden we onder een heldere volle maan verder in het donker. De wind begon aan te wakkeren en het werd berekoud. Toen we rond middernacht bij de Autsutvagge shelter tussen Sitojaure en Saltoluokta aankwamen waren we half bevroren en uitgehongerd na een lange dag. We aten al ons eten op dat nog over was en namen het besluit om in de shelter te slapen omdat de wind hard te keer ging buiten.

Day 10: Naar Saltoluokta

Autsutvagge Shelter – Saltoluokta (8.6 km)

Het laatste stukje naar Saltoluokta was meestel bergaf. Een prachtige herfstwandeling! Toen ik uiteindelijk aan de overkant van het meer in de bus stapte kwam de vermoeidheid opzetten. Ik viel onmiddellijk in slaap! Eens in Gällivare aangekomen had ik nog wat tijd over voor een douche en een sauna. Een pizza met een biertje kon ook niet ontbreken na 10 dagen freeze dried food! ’s Avonds nam ik de nachttrein terug naar Stockholm. Een heerlijk  einde na een perfecte 10 dagen in the wildernis!

Wat heb ik geleerd van mijn tijd in Sarek?

Eerst en vooral heb je goeie kwaliteit materiaal nodig. Mijn tentje, slaapzak en slaapmatje waren net niet goed genoeg voor de omstandigheden waar ik ze in gebruikte. De tent kon de wind en de regen wel weerstaan maar het moest niet veel erger geweest zijn. Over het algemeen viel het weer goed mee met weinig regen of wind. Enkel een stormachtige nacht. Mijn slaapmatras was niet isolerend genoeg want toen het kouder begon te worden tegen het einde van de trip voelde ik de kou van de grond omhoog komen. Het was echt tot op de limiet. Als het nog kouder geweest was had ik een probleem gehad. Ik ben op zoek naar een nieuwe matras en de Exped Downmat 7M lijkt me een goed idee omdat deze isoleert tot -20 graden.

De trailcondities waren beter dan verwacht. Er waren natuurlijk zwaardere stukken maar ik had verwacht dat het moeilijker ging zijn om het pad te vinden en te volgen.  Eens ik de Guhkesvagge brug bereikt had was er altijd wel een pad of iets wat er op leek om te volgen. Je moet enkel mentaal en fysiek voorbereid zijn om je door rotsen, moeras, modder en struiken te slepen. Als je hier niet van houdt blijf je beter weg uit Sarek omdat het niets voor jou is. Het gevaarlijkste gedeelte is de klim naar Laddebakte. Je moet sterk op je benen staan en rustig de tijd nemen om deze sectie te overbruggen.

Er waren ontelbare rivieren die ik moest oversteken maar de meeste waren zeer haalbaar omdat het niet veel regende. Maar ik ben er zeker van dat sommige meer uitdagend kunnen zijn als het veel regent of in de lente en het begin van de zomer als de sneeuw aan het smelten is.

Op gebied van eten zijn het vooral de calorieën en energie die belangrijk zijn. Je moet ongeveer 2500-3000 calorieën per dag eten. Zorg er dus  voor dat je   voeding meeneemt die veel calorieën bevat maar toch compact is. Ik merkte dat als ik een bepaalde dag niet voldoende gegeten had dat het zich de dag erna wreekte. Zorg er dus voor de je voldoende eet en slaapt! Maar meer hierover in een volgende blog post!

Ik heb echt, echt, echt genoten van de tijd die ik alleen doorbracht. Ook al heb ik meer mensen ontmoet dan verwacht was ik toch alleen voor 60-70% van de de tijd. Het was heerlijk om de connectie met de natuur te voelen. Gewoon genieten van het geluid en het gevoel van de natuur. De wolken zien bewegen en het water horen stromen. Uren op een rots zitten en de zon zien ondergaan terwijl de hemel rood kleurt. Wakker worden in het midden van de nacht en de aurora zien dansen aan de hemel tussen miljoenen sterren. Mijn tijd nemen om eten te maken langs de rivier en te drinken van de ontelbare stroompjes. Naakt rondlopen in de warme herfstzon en een dipje doen in een ijskoude rivier. Dit zijn de momenten waar ik naar verlang. Dit is wanneer ik mijzelf kan zijn. Ver weg van de invloed en de afleiding van de maatschappij. Geen internet, geen facebook, geen berichten, geen mensen, alleen ik. Ik hoop die versie van mij ooit in het echte leven te kunnen zijn.

Mijn volgende trip is al volop in de planning! Waarschijnlijk cross country skiing van Noorwegen naar Zweden in Maart. En Isle of Skye in Mei. Good times ahead! Bedankt om te lezen. Reageer gerust of zend een berichtje moesten er vragen of opmerkingen zijn. Thanks!